ซอปี๋ใหม่เมือง ซอล้านนา กับเทศกาลเล่นน้ำสนุกสนานในช่วงเทศกาลปี๋ใหม่เมือง ซอ หมายถึง การร้องหรือการขับร้องเพลงพื้นบ้าน ของล้านนา ซอพื้นเมือง เป็นเพลง พื้นบ้านอย่างหนึ่งของชาวล้านนาไทย

ประเพณีปีใหม่เมือง  สำหรับคนเหนือด้วยเอกลักษณ์ของภาษาเหนือ ภาษากำเมือง ที่ฟังแล้วไพเราะเสนาะหูอยู่แล้วก็จะมีเพลงปี๋ใหม่เมือง ที่เป็นเอกลักษณ์นิยมเปิดในช่วงเทศกาลปี๋ใหม่เมือง ซึ่งจะให้ความไพเราะเข้ากับบรรยากาศช่วงปี๋ใหม่เมืองของทางเหนือเป็นอย่างมาก

เนื้อเพลง : สาวมอเตอร์ไซค์ - จรัล มโนเพ็ชร -สุนทรี เวชานนท์ คำร้อง – ทำนอง : จรัล มโนเพ็ชร ขับร้อง : จรัล มโนเพ็ชร สุนทรี เวชานนท์ อ้ายคนจนจำต้องทนปั่นรถถีบ จะไปจีบอีน้องคนงาม

เนื้อเพลง : ล่องแม่ปิง - จรัล มโนเพ็ชร คำร้อง – ทำนอง : จรัล มโนเพ็ชร ขับร้อง : จรัล มโนเพ็ชร ดอกบัวตองนั้นบานอยู่บนยอดดอยดอกเอื้องสามปอย บ่เกยเบ่งบานบนลานพื้นดิน ไม้ใหญ่ไพรสูง นกยูงมาอยู่กิน เสียงซึงสะล้อ..จ๊อยซอเสียงพิณ

เนื้อเพลง : อุ๊ยคำ - จรัล มโนเพ็ชร คำน้อง ทำนอง : จรัล มโนเพ็ชร ขับร้อง : จรัล มโนเพ็ชร อุ๊ยคำ อุ๊ยคำ อุ๊ยคำ อุ๊ยคำคนแก่ ท่าทางใจดี ลูกผัวบ่มี อยู่ตัวคนเดียว มะแลงแดดอ่อน อุ๊ยคำกำเคียว เกี่ยวผักบุ้ง ...

เนื้อเพลง : มะเมี๊ยะ - จรัล มโนเพ็ชร คำร้อง – ทำนอง : จรัล มโนเพ็ชร ขับร้อง : จรัล มโนเพ็ชร

เนื้อเพลง : แอ่วสาว - จรัล มโนเพ็ชร แอ่วสาวบ้านเฮา มันเป๋นดีเมา ดีม่วน เปิงดีจวน หื้ออ้ายมาม่วน มาเมา สาวน้อย สาวจี๋ แหมซ้ำยังมีสาวเฒ่า ดอกสลิดติดเก๊า กั๋วเป๋นบ่าวเฒ่าอ้ายใจ๋บ่ดี

เนื้อเพลง บ้านบนดอย – จรัล มโนเพ็ชร เพลง : บ้านบนดอย ศิลปิน : จรัล มโนเพ็ชร บ้านข้าอยู่บนดอย เมฆหมอกลอยเต็มฟ้า อยู่กลางพงพนา อยู่ตามประสาคนดอย ข้าบ่รวยบ่จน บ่เป็นคนสำออย เกิดเป็นคนบนดอย

บทเพลงอมตะของ จรัล มโนเพ็ชร อีกหนึ่งบทเพลงที่ยังฮิตติดหู และยังมีคนเปิดฟังอยู่จนถึงทุกวันนี้ คงจะเป็นเพลงไหนไปไม่ได้นอกจากเพลงนี้อีกแล้ว "พี่สาวครับ"  

เพลงสาวเชียงใหม่ - จรัล มโนเพ็ชร ข้าเจ้าเป๋นสาวเจียงใหม่ แฮมบ่อเต้าใดก็จะเป็นสาวแล้ว ตึงวันมีบ่าวมาแอ่ว มาอู้มาแซว เป็นคนหละปูน

การตีกลองสะบัดชัย เป็นศิลปะการแสดงพื้นบ้านล้านนาอย่างหนึ่ง ซึ่งมักจะพบเห็นในขบวนแห่หรืองานแสดงศิลปะพื้นบ้านโดยทั่วไป ลีลาในการตีมีลักษณะโลดโผนเร้าใจ

คือกลองที่ขึงด้วยหนังทั้งสองหน้า มีสายโยงเร่งเสียง รูปร่างคล้าย ตะโพนมอญ ไม่มีขาตั้ง แต่มีสายร้อย สำหรับคล้องคอเวลาตี เวลาตีไม่ต้องติดจ่ากลอง ชื่อกลองมองเซิง เป็นภาษาไทใหญ่ แปลว่า ฆ้องชุด

มาจากของไทใหญ่เรียกว่ากลองก้นยาว แต่ทางบ้านเราเรียกว่ากลองปู่เจ่ บางทีเรียกอุ้งเจ่ แต่ถ้าเป็นของไตใหญ่จะเรียกกลองก้นยาวทั้งหมด

เป็นกลองพื้นเมืองของล้านนาแต่ดั้งเดิม โดยพบหลักฐานเกี่ยวกับกลองชัยยะมงคลในธัมม์โบราณของล้านนา ในอดีตใช้เฉพาะในวังพระยาเจ้าเมืองเป็นผู้นำมาใช้เป็นคนแรก

กลองชนิดนี้มีชื่อเรียกตามเสียงที่ได้ยินออกมาจาก การตี คือ กลองเป็นเสียง “ตึ่ง” ฆ้องเป็นเสียง “โนง” จึงนิยมเรียกว่า “กลองตึงโนง”

ล้านนาเป็นอาณาจักรเก่าแก่ที่มีความเจริญรุ่งเรืองมาช้านาน ดินแดนล้านนาเป็นแหล่งรวบรวมศิลปะวัฒนธรรมของผู้คนหลากหลายกลุ่มชาติพันธุ์

หรือปี่แน เป็นเครื่องดนตรีประเภทเครื่องลมไม้ ตระกลูสรไน ใช้ในการเกิดทำนองในวงปี่พาทย์หรือวงพาทย์และวงกลองแอวที่แพร่หลายอยู่ในล้านนา

เป็นเครื่องดนตรีประเภทเครื่องสีของล้านนา มีลักษณะคล้ายซออู้ ของไทยภาคกลาง พบว่าในโคลงนิราศหริภุญชัยเรียกเครื่องดนตรีนี้ว่า “ธะล้อ”

เครื่องดนตรีประเภทเครื่องดีดอย่างหนึ่งของล้านนาที่มีมาแต่โบราณ แต่กำลังจะเสื่อมความนิยมและอาจจะสูญสิ้นไปในที่สุด

เป็นเครื่องดนตรีพื้นบ้านล้านนาที่มีลักษณะเรียบง่าย ชาวบ้านสามารถทำเล่นเองได้และปัจจุบันก็ยังเป็นเครื่องดนตรีที่มีจำหน่ายอย่างแพร่หลายอีกด้วย

เป็นเครื่องดนตรีล้านนา ซึ่งไม่ทราบประวัติความเป็นมาที่ชัดเจนเหตุที่เรียกว่า ปี่ชุม เพราะใช้บรรเลงเป็นชุมหรือชุด

เรื่องราวของ "น้อยใจยา - แว่นแก้ว" เป็นเรื่องราวความรักของหนุ่มชาวบ้านชื่อ “น้อยใจยา” (คนเมืองเวลาบวชเป็นเณร เมื่อสึกออกมาจะนำหน้าว่า “น้อย” นำหน้า

ดนตรีการล้านนามีมานานตามที่ปรากฏจากหลักฐานในอดีตถึงปัจจุบันกล่าวถึงเครื่องดนตรีบางประเภทอาจไม่มีใครเคยคิดว่าเป็นสิ่งที่อยู่กับล้านนามาก่อน

คำว่าฟ้อน หมายถึงการแสดงออกด้วยท่าทางต่าง ๆ จะโดยธรรมชาติหรือปรุงแต่งไปแล้วก็ตาม ตรงกับคำว่า “ รำ “ ในภาษาถิ่นภาคกลาง

ไตคือชื่อที่คนไทยใหญ่เรียกตัวเอง คนไทยใหญ่นี้นอกจากจะอาศัยอยู่ในรัฐฉาน ประเทศเมียนมาร์แล้วยังอาศัยอยู่ในจังหวัดแม่ฮ่องสอนด้วย ฟ้อนไตได้ถูกคิดท่ารำโดยครูแก้วและนางละหยิ่น ทองเขียวผู้เป็นภรรยา

ฟ้อนเชิง หรือ ฟ้อนเจิง เป็นการร่ายรำตามกระบวนท่าตามแบบแผนที่แสดงออกถึงศิลปะในการต่อสู้ของชาย ซึ่งท่ารำนั้นมีทั้งท่าหลักและท่าที่ผู้รำแต่ละคนจะใช้ความสามารถเฉพาะตัวพลิกแพลงให้ดูสวยงาม

ฟ้อนผาง หรือเรียกทั่วไปว่า ฟ้อนผางประทีป เป็นการแสดงที่มาจากชาวไทลื้อ ท่ารำมาจากท่าพื้นฐานการรำดาบ มีความเชื่อเกี่ยวกับการได้รับอานิสงส์ของการบูชาผางประทีปและการสอดแทรกความน้อบน้อม

ฟ้อนก๋ายลาย เป็นการฟ้อนโบราณที่บางท่ารำคล้ายกับการฟ้อนลื้อสันนิษฐานว่าเป็นการฟ้อนแสดงความปิติยินดีของชาวบ้านในงานบุญ เป็นที่แพร่หลายในอำเภอสะเมิง จังหวัดเชียงใหม่มากกว่า ๑๒๐ ปี

เป็นฉากหนึ่งของละครเพลงชื่อเดียวกัน ได้แต่งขึ้นในปี พ.ศ. 2464 โดยท้าวสุนทรโวหาร ถวายแก่เจ้าดารารัศมีในวันเกิดของท่าน ต่อมาเจ้าดารารัศมีได้ขัดเกลาบางตอนของละครและแต่งเพลงน้อยใจยาขึ้น

เจ้าแก้วนวรัฐ (พ.ศ. 2454-2482) เจ้าครองเมืองเชียงใหม่องค์สุดท้ายได้ทรงให้นักดนตรีในวังของท่านและครูช่างฟ้อนชาวพม่าร่วมกันคิดท่ารำและบทเพลงขึ้น