มดง่าม มันมักหมู ศัตถู มักเป๋นโต้ษ

คนขี้โขด จ้างเสียของ คนจ๋องหอง บ่มีเปื้อน

คนบ่โล่งบ่เลื่อน เปิ้นจังสลิด คนมีความผิด แป๋งหน้าโศรกเศร้า

คนขี้เหล้า จ้างมักจิ๊นปล๋าอาหาร แม่มาน มักหุมมักส้ม

คนเฒ่าขี้จ่ม ลูกหลานจัง คนขี้จิ๊ขี้จำ บ่มีบริวานเปื้อนป๊อง

คนมักนุ่งมักหย้อง บ่มีเงิน ต้านบ่ะเจิญ บ่ดีไปร่วมแหล่

มดง่ามชอบขึ้นกินน้ำมันหมู ศัตรูมักให้โทษ คนขี้โกรธข้าวของมักเสียหาย คนหยิ่งยะโสไม่ค่อยจะมีใครคบหาเป็นเพื่อน คนที่ไม่ชอบพูดคุยกับเพื่อนบ้านทำตัวเหมือนไม่อนากจะคบหากับคนอื่นทำให้คนทั่วไปเกลียดขี้หน้า คนมีความผิดก็จะต้องทำหน้าละห้อย คนขี้เหล้าก็ชอบกินเนื้อกินปลา

ผู้หญิงมีท้องชอบแต่ของเปรี้ยวๆ คนแก่ขี้บ่นลูกหลานก็ไม่รักไม่ชอบ คนตระหนี่ขี้เหนียวไม่มีบริวารเพื่อนฝูง คนที่ชอบแต่งตัวมักจะไม่มีเงิน หากว่างานไหนไม่มีใครเชิญก็อย่าไปร่วมงานนั้น

ชื่อเรื่อง : คำคมแห่งล้านนา (กำบ่ะเก่า)
ผู้แต่ง : เอื้องผึ้ง ระมิงค์พันธ์
ปีที่พิมพ์ : 2529
สถานที่พิมพ์ : เชียงใหม่
สำนักพิมพ์ : ปาตองธุรกิจโฆษณา

หนังสือคำคมแห่งล้านาเรียบเรียงโดย คุณเอื้องผึ้ง ระมิงค์พันธ์ เป็นหนังสือเกี่ยวกับภาษาเมือง และแปลจากภาษาคำเมืองเป็นคำไทยเพื่อให้ผู้ที่ไม่เข้าใจคำเมืองได้รู้เรื่อง ซึ่งคุณอำนวย กลำฟัด. ได้รวบรวมคำเมืองเอาไว้มานานกว่ายี่สิบปี ผู้เรียบเรียงพยายามให้เกิดความสมบูรณ์มากที่สุด ภาษาคำเมืองบางคำใกล้จะเป็นภาษาที่ตาย ดังนั้นผู้แต่งหนังสือเกี่ยวกับคำเมืองหวังว่าอนาคตเด็กรุ่นใหม่จะเรียนรู้ และอนุรักษ์คำเมืองรวมถึงการสืบทอดวัฒนธรรมของการพูดเมืองสืบต่อกันไป