เป็นเครื่องดนตรีพื้นบ้านล้านนาที่มีลักษณะเรียบง่าย ชาวบ้านสามารถทำเล่นเองได้และปัจจุบันก็ยังเป็นเครื่องดนตรีที่มีจำหน่ายอย่างแพร่หลายอีกด้วย ซึงมีรูปร่างลักษณะคล้ายกับพิณ หรือซึงของภาคอีสาน ในบางท้องที่เรียกเครื่องดนตรีนี้ว่า “พิณ” (อ่าน ”ปิน”) แต่ในวรรณกรรมบางเรื่องและโครงนิราศหริภุญชัยเรียกว่า “ติ่ง” หากเปรียบเทียบกับเครื่องดนตรีของชาติอื่นๆ ก็พบว่าคล้ายกับกระจับปี่ของจีนหรือคล้ายกับกีต้าร์ หรือแมนโดลินอันเป็นเครื่องดนตรีด้วยสากลด้วย ซึงแบ่งออกเป็น ๓ แบบ คือ
แบ่งตามขนาดออกเป็น
๓ ขนาด คือ
๑. ซึงใหญ่
๒. ซึงกลาง
๓. ซึงเล็ก
๔. ซึงตัด
แบ่งตามการตั้งเสียง
๑. ซึงลูกสาม ตั้งเสียง โด-ซอล โดยตั้งสายทุ้มเป็นเสียงโดตั้งสายเอกเป็นเสียง ซอล มักจะเป็นซึงใหญ่และซึงเล็ก
๒. ซึงลูกสี่ ตั้งเสียง ซอล-โด โดยตั้งสายทุ้มเป็นเสียง ซอล ตั้งสายเอกเป็นเสียงโด มักจะเป็นซึงกลาง และซึงตัดซึ่งมีขนาดเล็กสุด
